خرده ستمگری ها
خرده ستمگری ها از همان زمان خلقت ادمی شروع شد از همان موقع که هابیل و قابیل دست به گریبان هم شدند.و خون برادری ریخته شد.و آن وقت که حکومت ها شکل گرفتند که برای کسب قدرت، تمامی سپیدی ها را به سیاهی مبدل کرده و در سایه خود به تفریح پرداختند. آن وقت که بردگانی را از مشرق زمین به مغرب نیل می بردند برای ساختن خانه های بلند تا آسمان، اهرامی سنگی، چه پای ها که نلغزید و چه جسد ها در گودال ها و دخمه های نزدیگ این ساختمان های بلند روی هم ریخته نشد. چه قصر هایی که لابلای سنگ هایشان به خون دست های بردگان آغشته شد.و آدمی ناامید تر.
پیامبرانی که آمدند و بردگی روح و جسم را آزاد کردند. اما چه سود که در زیر دخمه حقارت ها ادمیانی هنوز پادشامی می کردند.چه انگاه که کشتی نوح برپا شد، چه آنگاه که خواسته های یهودیان موسی را. تا آمدن مردی به نام محمد از کوه که نامش جز مهربانی نبود. خرده ستمگری ها هنوز بود! سنگهای بر افتاده بر شانه هایش،سوختن و له شدن بردگانی که می خواستند آزاد باشند در زیر شن ها و سنگهای سوزان صحرای.تا جنگ های بی سود و زیانبار برای قدرت، این پادشاه همیشه در سایه! تا آنجا که ردپای آن در محراب هم دیده شد. روی سر عدالت وشمشیری که عدالت را گسیخت. و چه خانه ها که به نام سنت و جهاد و زکات غارت شد.چه سرها و کتاب ها بر روی نیزه نرفتند و چه کودک ها میان تیر ها از خنده افتادند. عدالت ترسیده بود.خرده ستمگری ها لابلای زنجیر پاها آواز می خواندند، لابلای تمامی گرسنگی های کودکی خمیده میان بازوان مادرش. این پادشاه سایه بر خورشید...
و حالا ستمگری ها رویی دیگر دارد.ستمگرانی در خفا آنانی که می خوانند و وعظ می کنند، انها همان فرعونیان قدیمند با صورتکی جدید. آنهایی که برای گریه انداختن مردمان با هم مبارزه می کنند. و تمام استدلالهایشان بر منشور عدالت خودخواهی است! درخت ها، آب ها و کو ه ها هم از سایه هاشان در امان نیستند.خرده ستمگری ها هستند و ادامه دارند.
"ما هنوز هم برده ایم، بدون آنکه بدانیم اربابمان کیست و از کجا غارت می شویم. تمام این قدرت ها را با محرومیت ها می چرخانیم و سهم ما بقدری است که فقط بتوانیم فردا را نیز کار کنیم"*
*با اقتباس از کتاب آری اینچنین بود برادردکتر علی شریعتی*
